Recensie Laura Marling

“Herkansing  voor haar witloofbizarre optreden…” stond er als een van de comments op de AB pagina van het concert te lezen. De Britse Laura Marling was vorig jaar in november op doortocht in Europa en hield daarbij ook even halt in de Witloof Bar van de Botanique. Nu, amper een half jaar later, staat ze in de (toch wel een stuk) grotere Flex van de Ancienne Belgique. In 2010 stond ze ook al in de Botanique en op Pukkelpop. Dit keer is het concert echter niet uitverkocht.

Het optreden in de Botanique was inderdaad erg bizar, de 22-jarige Marling leek soms alsof ze nog nooit op een podium had gestaan. Dat, terwijl ze met drie studioalbums al talrijke keren de wereld was rondgetoerd. Ze durfde toen nauwelijks oogcontact maken met het publiek en stond er vrij ongeïnteresseerd bij. Bij het opkomen verwelkomde ze ons met “Welcome to my dungeon. I hope you’re all incredibly uncomfortable.”  Misschien zag ze het niet zo zitten om zo’n klein zaaltje aan te doen, want de Witloof Bar valt niet te vergelijken met de grootse Engelse kathedralen die zonder moeite op een mum van tijd uitverkocht waren. Ondanks een erg vreemd optreden wist ze toch velen te charmeren met enkel haar stem. Benieuwd of ze dit keer iets meer interesse toont in haar eigen muziek.

Er is amper een vierde van wat de Flex aankan wanneer Pete Roe het podium betreedt. De man speelt keyboards in Marlings band, maar eerst zal hij ons vanavond klaarstomen voor wat ongetwijfeld een topconcert zal zijn. Eerder stond hij ook al in het voorprogramma van Mumford & Sons. Roe is een singer-songwriter uit London en brengt voornamelijk folk. Met fantastisch gitaar- en pianospel weet hij velen te betoveren. Bij de eerste 2 liedjes lijkt het hem aardig te lukken de menigte stil te houden, maar halverwege het derde nummer is er geen houden meer aan het gebabbel in de zaal. Een duidelijk geërgerde Pete Roe (normaal is hij altijd erg opgewekt, maar nu kijkt hij bijzonder nors) werkt in sneltempo zijn set af en verlaat na net geen 30 minuten de scène.

Ondertussen stroomt het publiek binnen en is het soms zoeken om nog een plaatsje te vinden. Zo goed als alle stoelen zijn ingenomen en in het stampvolle, staande deel zijn de zweterige lichamen dicht opeengepakt. Iedereen staat ongeduldig te wachten op de Britse schone. Om stipt negen uur komen Laura Marling en haar vijfkoppige band op en neemt elk van hen plaats achter zijn/haar instrument. We spotten Pete Roe op een stoel achter de keyboards links op het podium. De groep staat vrij ver van het publiek, de bescheiden Marling vindt dat zeker niet zo erg. Ze glimlacht even en is duidelijk tevreden dat ze vanavond in een grotere zaal dan de Witloof Bar mag spelen.

Ze zetten de avond in met ‘I Was Just A Card’, een nummer dat terug te vinden is op Laura’s derde album ‘A Creature I Don’t Know’, dat vorig jaar uitkwam. Onmiddellijk valt op hoe stil het publiek is. Marlings microfoon staat iets te hoog gericht waardoor ze constant met het hoofd naar het plafond staat te kijken. Mensen die haar voor de eerste keer aan het werk zien, denken dat ze dit straks wel komen rechtzetten, maar wij weten wel beter. Er wordt niets veranderd in de korte tussenpauze. Wel stelt de blonde zich voor. Hoewel ze een microfoon voor zich heeft staan en de zaal nog steeds erg stil is, kunnen we nauwelijks horen wat ze zegt. Ze is dus nog altijd even verlegen. “It’s very nice to be here again.” Haar gezicht verraadt niets en dus zullen we haar maar op haar woord moeten nemen. Er klinkt luid applaus, wat haar toch heel even doet glimlachen.

Volgende op de setlist is ‘The Muse’. Marcus wisselt zijn trompet even om voor de banjo. Opnieuw staat Miss Marling constant naar boven te kijken. Voor mensen die haar lange nek graag bewonderen is dat vast fijn, maar wij werpen toch liever even een blik op haar band. Als snel zien we dat ze er met een al even lang gezicht bij staan, behalve misschien de cellist dan. Ze zetten al bij al een mooie versie van het lied neer. Marlings stem klinkt veel beter live als op de plaat. Ze lijkt moeiteloos alle noten te halen en al snel is ook het tweede lied voorbij.

Ze nemen even wat gas terug en Laura zet op haar eentje ‘Don’t Ask Me Why’ in. Opnieuw verbaast ze ons met hoeveel controle ze heeft over haar stem en ze doet ons soms denken aan Joni Mitchell. Na de intro vergezelt de band haar en buiten de aandacht van de meeste aanwezigen om gaan ze samen over in ‘Salinas’. Pete Roe verlaat zijn keyboards even voor de elektrische gitaar en alle vijf verzorgen ze de backing vocals. Samen met ‘The Beast’ en ‘Sophia’ zeker een van de toppers op het laatste album.

Wat zijn we blij dat “het wonderkind van de jonge Britse folkscène” (AB) ook wat oudere songs uit haar mouw schudt. Tijdens het wondermooie ‘Blackberry Stone’, dat zich op het voorgaande album ‘I Speak Because I Can’ bevindt, klinkt enkel Laura’s gitaarspel en Ruths melancholische cello. Halfweg komt daar ook Matts tamboerijn bij en opnieuw het achtergrondkoor bestaande uit de overige muzikanten.  Ook ‘Ghosts’ komt aan bod, eentje vanop ‘Alas I Cannot Swim’ Laura’s allereerste studioalbum en meteen haar meest gekende lied online. Ze zet opnieuw solo in en kort daarna voegt ook Ruth zich bij. De harmonische samenzang is genoeg om iedereens mond open te doen vallen. Zo mooi klinkt het. Helaas staat Marling nog steeds met het hoofd naar het plafond gericht. Dat, tot de toeschouwers het ritme van de drums oppikken en de band aanmoedigen met applaus. Laura kijkt toch even naar het ons en glimlacht. Topnummer, dat is ook te merken aan het applaus dat ze er achteraf voor ontvangt.

Een lauwe versie van het verborgen titelnummer van het eerste album (‘Alas I Cannot Swim’) volgt en daarna verlaat de band het podium. Laura blijft alleen achter om ons vier schitterende stukken te brengen. Ze doet eerst weer een poging om het publiek aan te spreken, maar opnieuw is ze zo stil dat onmogelijk iedereen haar kan horen. Allen lachen gewoon vrolijk mee wanneer ze ons laat weten dat ze een Neil Young-cover zal brengen en dat de mensen die haar al eens eerder aan het werk zagen nu denken te weten wat die zal zijn. Droog voegt ze eraan toe “it’s not that one.”  Dit keer is het ‘Dance, Dance, Dance’, een kort, maar vrolijk nummer dat ze uitstekend weet neer te zetten.

Ze heeft wat problemen met het stemmen van haar akoestische gitaar, maar lacht dat snel weg. Opnieuw een fantastisch lied volgt de reeks op. ‘My Manic And I’ is te vinden op het eerste album. Een lied waarbij ze enkele keren enorm uithaalt met haar stem en ons opnieuw met een mond vol tanden laat staan. Hoe doet ze het toch.  Zoals elk lied vanavond wordt er afgesloten met luid applaus en ook al is ze zelf erg mysterieus, aan Laura’s stiekeme glimlachjes te zien kunnen we toch besluiten dat ze het naar haar zin heeft. Wat een toeval,  opnieuw muisstil zegt ze “I’m having a very nice time.”

Het volgende nummer is een nieuwtje, op een droge manier zegt ze dat ze het haat wanneer groepen nieuwe nummers spelen op optredens. Maar ze doet het toch, een erg fragiele Marling brengt met meer gevoel dan waarmee ze elk ander nummer vanavond al heeft gespeeld ‘Once’, “once, once is enough to break you.” Opnieuw met het hoofd naar boven geheven, maar met ogen gesloten hebben we daar eigenlijk al geen problemen meer mee. Dit is gewoon puur genieten, wat een pracht van een nummer. Daarna volgt het al even breekbare ‘Goodbye England (Covered In Snow)’ te vinden op het tweede album. De zaal geniet, we hangen aan Laura’s lippen. Ook al heeft ze dat zelf nauwelijks door.

De band komt terug en Laura laat ze zich even voorstellen. Één voor één weten ze ons een interessant weetje te vertellen. Graham vertelt dat hij zijn broek in de bus was vergeten en zo met blote billen over straat moest. Pete weet dan weer dat er voor elke mens op aarde 62 legoblokjes zijn. Wat opvalt is dat Laura helemaal niets vertelt over zichzelf.

Na dat hilarische moment grijpt Marcus naar de mandoline en spelen ze samen het geweldige ‘Alpha Shallows’. Het publiek herkent Laura’s intro en applaudisseert. Haar gitaar lijkt even tegen te stribbelen, maar ze doet hardnekkig door. Daarna volgt het iets rustigere ‘My Friends’, waarom Laura topper ‘The Beast’ niet op de setlist heeft gezet in plaats van dit, blijft een raadsel.

Ze heeft weer wat problemen met de gitaar en probeert dat moment weg te praten. De voorbije single ‘Sophia’ klinkt, folk met een kantje country gemixt. Ook ‘Rambling Man’ doet weer denken aan Joni Mitchell. Zo hebben we twee topnummers onmiddellijk na elkaar gehad vanavond. Marling zegt dat, mensen die haar optredens al bijwoonden, weten wat nu volgt. Als je een encore wou, was dit het laatste lied, wou je er geen, is het volgende lied het laatste. Ze kiest voor ‘I Speak Because I Can’ en had deze misschien beter vervangen door ‘The Beast’. Ondanks het iets minder einde,  applaudisseert het publiek als gek en blijft dat nog enkele momenten aanhouden. Helaas, Marling zei het al, ze doen geen encores. Er klinken onmiddellijk gemengde reacties, sommigen vonden het goed, anderen vonden het niets. Je kan nooit iedereen tevreden stellen.